Seni her
sevdiğimde, kırıcı bir senfoni başlıyor
ortanın,
hafif sol tarafından
alışılmadık
ve garip bir filmin
ilginç
hissiyatı ile birlikte
ve gibi...
hayatı boyu
hiçbir duvarın
üzerinde
oturmamış bir beklenti bu
bu bir
uzaklık birimi
bir mesafenin
yırtıcı tanımı
çaresizliğin
dingin melodisi.
Ve bir diğer
taraftan,
iyi ki ömür
boyu izlemişim diyorum seni
uzaktan, hiç
dokunmadan.
Evet böyle
diyorum.
Ellerimde büyümüşsün
bu sayede
bak?!
Sadece ani
bir nokta rengi vurdu gecelerimize
senin çizme
hevesine uzaklıklı.
İşte bunun
adı; “Vertigo Dumanı”
ama sadece
dünyadaki adı...
Böylelikle
her Candy
ama her Candy
şüphesiz hak
etmektedir, ölümsüz terk edilişi.
Durdum.